Bazı insanlar, yaşarken değil öldüklerinde bile susmazlar. İlhan Şeşen onlardan biriydi. Gözlerini hayata yummasıyla değil, sesini geride bırakmasıyla hatırlanacak.
26 Mayıs 2025 günü, Türk müziği bir sükûta büründü.

1948 yılında Manisa’da doğan Şeşen, hukuk mezunu bir müzisyendi. Avukatlığı bırakıp müziğe yönelmesi tesadüf değildi; çünkü içindeki şarkılar, mahkeme salonlarına sığmazdı. 1971’de yayımladığı “Kavga” adlı 45’lik, bir isyanın ve içsel arayışın müziğiydi. Ama asıl tanıdık onu 80’lerde kurduğu Grup Gündoğarken ile. Gökhan ve Burhan Şeşen’le birlikte, o yılların iç daraltan atmosferine yumuşak bir itirazdı şarkıları. “Ankara’dan Abim Geldi”, “Gibi Gibiyim” ve daha niceleri, sadece fon müziği değil, hayatın kendisi oldu.

Solo albümleriyle daha da derinleşti. “Aşk Haklı”, “Neler Oluyor Bize?”, “Ben Bu Şarkıları Kime Söyleyeyim?” gibi albümler, içimizdeki kırıklara tercümandı. Onu dinlerken biri bizim yerimize düşünmüş, bizim yerimize susmuş, bizim yerimize âşık olmuş gibi hissederdik. Sözleri basitti ama sade değildi. Her mısrada bir yaşanmışlık, her notada bir bilgelik vardı.

İlhan Şeşen aynı zamanda bir oyuncuydu. “Aliye”, “Mühürlü Güller” gibi dizilerde kamera karşısına geçti ama hiçbir zaman şarkıcılığının önüne geçmedi bu işler. Çünkü onun oyunculuğu da müziği gibiydi: Abartısız, samimi ve içli.

Bugün artık aramızda değil. Ama sesi hâlâ çalıyor bir yerlerde. Arabalarda, mutfaklarda, balkonlarda… Hatta sessiz gecelerde, düşüncelerin içinde bile yankılanıyor:

“Aşk haklı, yine de kaybeden hep biz olduk.”

Biz hep kaybettik, o hep söyledi. Şimdi onun söylediklerini hatırlama zamanı.
Bazı şarkılar eksilmez, bazı insanlar da.

Elveda İlhan Şeşen.
Şarkılarınla kalıyoruz.

YOK+ Yapay Zeka Destekli İçerik Üretim Programıdır.